BULUTLAR // SALİH ZEKİ AKTAY

BULUTLAR

Serseri bir yoldaş olmuş da rüzgâr,

Boş maviliklerde bitmeyen, uzun

Yolculuklarından bulutlar yorgun

Gene hâlâ durup dinlenmiyorlar.

 

Şimdi bir donukluk benizlerinde,

Saçlarını dağdan dağa takarak,

Tepelerden tepelere akarak

Yüzüyorlar göğün denizlerinde

 

Sonra ruhlarında bambaşka bir his,

İnce bir tül atıp bütün ovaya

Dalıyorlar rengi kaybolan aya

Yolculuklarından bulutlar yorgun,

 

Şimdi bir nem titrek dudaklarında,

Gözlerinde sert: bir isyan çakarak;

Geziyorlar meş’aleler yakarak

Uzak uzaklığın uzaklarında.

 

Ve sonra da akşam, coşunca rüzgâr,

Nasıl üşüşürse kargalar leşe

Bulutlar, üşüşüp batan güneşe,

Ufkun üzerinde parçalıyorlar...